Opowiadanie nr 19 od Estme

Lis

- W sedno czego? Nie mam pojęcia o co ci chodzi - odpowiedział lodowatym głosem.

Sometha

-A to nie jest czasem tak, że ty się w niej podkochujesz? - zapytała.

Lis

Zesztywniał. Uczucia, które łączyły go i Rossen były skomplikowane, a tę zmiennokształtną nie powinno to obchodzić. Nie mniej, musiał przyznać, że na samą myśl o tym, co przeszła elfka pragnął rzucić się na jej oprawców i ich pozabijać, a potem chwycić Ross w ramiona i nigdy jej już więcej nie wypuszczać.
- Nie twój interes - warknął, mając nadzieję, że Sometha się od niego odczepi.
Nie wiedział, że to tylko pobudzi ciekawość kobiety,

Sometha

-Czyli miałam rację - powiedziała z satysfakcją -Wie o tym? - zapytała, wskazując na Rossen.

Lis

Wiedziała. Rossen doskonale zdawała sobie sprawę z jego uczuć i je odwzajemniała. Tak bardzo się cieszył, gdy po raz pierwszy odpowiedziała ,,Ja ciebie też"... tyle że ich prawo nie pozwalało na takie związki...
- Nie twój interes - powtórzył cicho.

Sometha

-Niech ci będzie. Nie mój interes - mruknęła.

Lis

Westchnął cicho z bólem, patrząc na elfkę. Zastanawiał się jedynie, dlaczego? Co za pytanie! Kto to słyszał by królowa wiązała się z prostym strażnikiem takim jak on? Zwłaszcza jeśli ten strażnik nie ma majątku, a jego rodzina jest nieznana... Zmiennokształtna zapewne doskonale sobie z tego zdawała sprawę - pomyślał.
Po chwili milczenia odezwała się ponownie.

Sometha

-Pewnie jest wam ciężko... - mruknęła.

Lis

Spojrzał na nią ponuro.
- A żebyś wiedziała... cholerne prawo - mruknął, trzymając dłoń ukochanej.

Sometha

-Nie da się go jakoś... obejść? - zapytała.

Lis

- Gdybym miał jakąkolwiek rodzinę może dałoby się coś zrobić, ale tak... bez majątku, rodziny... lordowie nigdy nie zaakceptują naszego związku - westchnął ze smutkiem.

Sometha

-Przykro mi - powiedziała całkiem szczerze.
Zrobiło jej się trochę głupio, że tak na niego na początku naskoczyła.

Lis

- Będziemy musieli to jakoś przetrwać - westchnął tylko, wstając i podnosząc śpiącego już Silyena.

Sometha

-Na pewno wam się uda - uśmiechnęła się lekko.

Lis

- Tak myślisz? - spytał, uśmiechając się lekko.
Może źle ją ocenił?

Sometha

Kiwnęła głową.
-Już nie takie rzeczy miały miejsce. Jeszcze będziecie razem - powiedziała.

Lis

- Dziękuję - powiedział, uśmiechając się za nią i ruszając do drzwi. Musiał odnieść małego do jego pokoju.

Sometha

-Daj, ja go zaniosę, ty z nią zostań - powiedziała, podchodząc do niego.

Lis

Podał jej chłopca, uśmiechając się do zmiennokształtnej z wdzięcznością.
- Dziękuję.

Sometha

-Nie musisz dziękować. To nic wielkiego - powiedziała.
Wyszła z pokoju.

Lis

Usiadł przy elfce, chwytając jej dłoń i całując ją w czoło. Odgarnął niesforny kosmyk włosów i wyszedł, zamykając cicho drzwi. Skierował się do kuchni, by poprosić kucharza o lekkostrawny bulion dla Ross.

Sometha

Kobieta zaniosła Silyena do jego pokoju. Kiedy wychodziła, wpadła prosto w objęcia Ethaniela.

Lis

Wrócił z ciepłym, parującym bulionem i usiadł, czekając na przebudzenie ukochanej,

Sometha

Była zmęczona. Nawet nie zauważyła, kiedy mężczyzna delikatnie wziął ją na ręce, zaniósł do ich pokoju i położył na łóżku. Uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością. Skuliła się i po kilku minutach zasnęła.

Lis

Kiedy Ross się przebudziła zjadła i rozmawiali długo o swojej przyszłości. Oboje wiedzieli, że chcą spędzić ze sobą resztę życia, jednak było to bardzo skomplikowane...

Sometha

Spała niespokojnie, co jakiś czas się budziła. Ostatnio było tak za każdym razem, kiedy była z Ethanielem w jednym łóżku. Dręczyły ją wyrzuty sumienia przez to, co zrobiła, a mu o tym nie powiedziała. Mężczyzna najwyraźniej zauważył, że coś jest nie tak, bo zapytał:
-Co się dzieje?

Lis

Delikatnie pogładził ukochaną po policzku, widząc jak bardzo zmęczona jest.
- Śpij, moja piękna - szepnął miękko, całując ja w usta.

Sometha

*możesz przez chwilę pokierować Ethanielem?*

-Nie mogę zasnąć - mruknęła, wtulając się w niego.
Przez moment milczała. "Teraz, albo nigdy" pomyślała.
-Jaa... Muszę ci coś powiedzieć - powiedziała cicho.

Lis

*Aye*
- Tak? - spytał delikatnie, spoglądając na nią czule.

Sometha

Odwróciła wzrok.
-Bo ja... mniej więcej rok temu spotkałam starych znajomych. Sporo wypiłam i... - nie potrafiła dokończyć.