Opowiadanie nr 2. od Estme/Nerezza

Lis

Ziewnęłam przeciągle, rozglądając się czujnie dookoła. Nie przepadałam za opuszczaniem Ikaru, wioski, w której wychowywałam się od śmierci rodziców, ale byłam wojowniczką, zostałam zaprzysiężona przed królem elfów, że będę służyła swojemu ludowi, więc teraz muszę cierpieć. Nie żebym narzekała, ale, biorąc pod uwagę, że od dwóch dni nie zmrużyłam oka, stawało się to powoli męczące. Miałam dopiero osiemnaście lat, a, zamiast bawić się z rówieśnikami, zostałam wysłana do wioski czarodziejów, poza granicami Puszy.
W ostatniej sekundzie powstrzymałam gwałtowne uniesienie głowy, gdy do moich uszu dobiegł trzask. To nie było żadne zwierzę, ktoś mnie śledził. Nie dałam, jednak po sobie poznać, że coś zauważyłam i ruszyłam do przodu, przyśpieszając kroku i nucąc skoczną piosenkę. Na zakręcie ukryłam się za drzewem i czekałam z ręką na broni. Wyskoczyłam w idealnym momencie, przykładając sztylet do gardła bardzo zaskoczonej...
[Ktoś będzie tak dobry i dokończy?]

Maliya

Hm. Maliya zdecydowanie nie była przyzwyczajona do tego, że ktoś przykładał jej nóż do gardła.
- Mogłabyś mnie puścić? - spytała tego, kto wyskoczył zza zakrętu. Wydawało jej się, że to dziewczyna.

Lis

Rozszerzyłam zaskoczona oczy. Spodziewałam się jakiegoś bandyty, który zdecydował zapuścić się do Zakazanego Lasu, ale nie dziewczyny, który wyglądała na młodszą ode mnie! Toć to jeszcze dzieciak! I to nie byle jaki dzieciak. Przecież fakt, że młoda jest pół elfką aż raził w oczy! Mieszane dzieci to w naszych czasach rzadkość, dlatego postanowiłam dowiedzieć się czegoś więcej. Najpierw co tu robi sama. Odsunęłam sztylet od jej szyi, wstałam z ziemi i podałam jej rękę, mówiąc ostro:
- Co robisz sama poza terenami wiosek? Jesteśmy zdecydowanie zbyt blisko granicy Puszczy, by młodzież mogła się tu sama włóczyć.

Maliya

- Dlaczego mam się nie włóczyć po miejscu, w którym mieszkam? - świetnie. Najpierw jakaś głupia elfka przystawia jej nóż do gardła, a potem dziwi się że chodzi po Puszczy. - Może i jestem młoda, ale to nie znaczy że nie mogę chodzić po lesie.

Lis

Nie dość, że młoda to jeszcze bezczelna! Doprawdy, kto ją wychowywał!
- Radziłabym ci uważać, jak zwracasz się do Królewskiego Wojownika! - warknęłam, piorunując ją spojrzeniem.

Maliya

Ta elfka była chyba najbardziej irytującą osobą, jaką miała okazję poznać.
- Mało mnie obchodzi twój tytuł - warknęła.

Lis

Co za bezczelny bachor! Niech sobie nie myśli, że będzie mnie obrażać!
- Zdajesz sobie sprawę, że mogę cię zaprowadzić prosto przed oblicze króla za brak szacunku? - syknęłam. Spojrzałam na nią i pokręciłam głową. - Mogłabym to zrobić, ale nie mam na to czasu, co nie znaczy, że ci odpuściłam. Gdzie są twoi rodzice? Muszę z nimi porozmawiać o twoim wychowaniu, a także o niebezpieczeństwach związanych z mieszkaniem tak blisko granicy Puszczy. Przecież to niedopuszczalne!
Miałam zamiar ciągnąć swój monolog, ale umilkłam, widząc, jak na wzmiankę o rodzicach, dziewczyna wyraźnie smutnieje.

Maliya

Zacisnęła zęby.
- Obawiam się, że nie będziesz w stanie porozmawiać z moimi rodzicami o wychowywaniu mnie, z tego prostego powodu, że oboje prawdopodobnie nie żyją. A na pewno jedno z nich nie żyje. Chyba że jesteś na tyle uparta i aż tak przejmujesz się jedną bezczelną piętnastolatką, że masz zamiar wybrać się do Krainy Śmierci. - wypaliła.

Lis

Rzuciłam jej zaskoczone spojrzenie, a potem, zanim dziewczyna zdążyła zareagować, złapałam ją za podbródek i uniosłam, spoglądając prosto w oczy. Wyczytałam w nich tak wiele emocji, że o mało nie upadłam. Co ta dziewczyna przeszła w życiu.
- Przykro mi, nie wiedziałam - powiedziałam, starając się nie brzmieć tak, jakbym się nad nią litowała.
Wiedziałam, że to nie pomaga, lecz wzbudza złość. Dalej patrząc jej w oczy skorzystałam z jednego z mych darów i przesłałam jej empatycznie myśli, że nie stanowię zagrożenia i chcę jej pomóc. Chyba mi się udało, bo poczułam, jak się rozluźnia. Jej następna odpowiedź była już dużo milsza.

Maliya

- Domyślam się, że nie wiedziałaś - powiedziała, już bez złośliwego tonu...prawie - Chciałabyś wiedzieć jeszcze coś czy już dasz mi spokój?

Lis

- Dlaczego mieszkasz tak blisko granicy? - spytałam, posyłając jej rozbrajający uśmiech, dziewczyna odpowiedziała tym samym. - I drugie pytanie, jak się nazywasz?

Maliya

- Może dlatego, że ludzie za bardzo nie przepadają za półelfami? - wywróciła oczami. - Maliya Glacies.

Lis

- Chodziło mi o to, dlaczego nie mieszkasz w głębi Puszczy - zaśmiałam się, podając jej dłoń i mówiąc: - Rossen Talis.
Uśmiechnęłam się szerzej, widząc, że opory dziewczyny coraz bardziej ustępują. Może będzie z niej jeszcze elf? Niemal roześmiałam się, gdy zapytała się mnie:

Maliya

[O co ja mam cię zapytać? ;_;]
- Naprawdę jesteś Królewskim Wojownikiem?

Lis

[Wyobraźnia, złotko, wyobraźnia xD]
- Tak, naprawdę jestem Królewskim Wojownikiem - odpowiedziałam, szczerząc do niej zęby w zaraźliwym uśmiechu. - Czemu to cię tak dziwi? - spytałam.

Maliya

Wzruszyłam ramionami.
- Nie wyglądasz na wojowniczkę. - wzruszyła ramionami i powiedziała cicho do siebie: - Nigdy nie zrozumiem tych, którzy uznają władzę króla.

Lis

Zmarszczyłam brwi, odpowiadając jej:
- Uwierz mi, gdybyś wiedziała o rzeczach, o których ja wiem, nie miałabyś wyboru i musiała uznawać władzę króla.
Jej kolejne pytanie było łatwe do przewidzenia.

Maliya

- Dlaczego? - spytała. - Król to chyba najgłupszy pomysł w dziejach świata. - dodała.

Lis

-Owszem, posiadanie króla to nie najlepszy pomysł, chociaż Ariedn nie jest taki zły... - powiedziałam głośno. - Poza tym muszę mu służyć, bo to brat mojej matki - wyszeptałam ledwo słyszalnym głosem.

Maliya

- Należysz do rodziny królewskiej? - zamrugała. - U elfów to normalne, że rodzina królewska to wojownicy? - brzmiało to lekko bezsensownie. Z tego co wiedziała, u ludzi arystokracja zajmowała się siedzeniem w głupich pałacach, a nie bieganiem po lasach i straszeniu piętnastolatek.

Lis

Westchnęłam cicho, odpowiadając:
- Tak, Ariedn to mój wuj. Ogólnie rzecz biorąc, wśród naszej rasy - zaakcentowałam słowo "naszej", młoda była elfką czy tego chciała czy nie - każdy członek rodziny królewskiej musi się w młodości wykazać, co prawda zazwyczaj dotyczy to chłopaków, ale król zrobił dla mnie wyjątek, ze względu na moją matkę. Normalnie książęta - wraz z innymi młodymi wojownikami - od ósmego do trzynastego roku życia trenują walkę w koszarach, wracając do domów tylko dwa razy do roku. Potem przechodzą treningi w pałacu. A gdy kończą osiemnaście lat muszą odbyć przymusową pięcioletnią służbę w wojsku, gdzie to, na jakim będą stanowisku, zależy tylko od tego, na co zasłużą. Wyjątkiem jest, gdy coś się stanie panującemu królowi, ale wtedy tylko najstarszy z nich powraca do domu, by przejąć obowiązki. Po powrocie z pięcioletniej służby elfi książęta w zależności od umiejętności wysyłani są na różne misje. Król też nie siedzi tylko na tyłku. Co najmniej dziesięć razy rocznie musi udać się do wszystkich miast Puszczy, spotkać się z ich mieszkańcami, często osobiście wspiera walczących żołnierzy. U nas nie ma czegoś takiego, jak "próżna" arystokracja, siedząca na tyłkach w głupich pałacach - puściłam do niej oczko. - Elfy muszą pracować na swoją pozycję.
Mina dziewczyny sprawiła, że niemal się roześmiałam.

Maliya

- Cóż, dobrze że ten wasz król nie jest taki jak u ludzi. Dziwię się, że jeszcze go nie obalili. - zastanowiła się chwilę. - Ale i tak monarchia jest bezsensowna.

Lis

- Nikt nie jest idealny - powiedziałam, wzruszając ramionami, po czym dodałam: - Biorąc pod uwagę, jak Ariedn traktuje mieszkańców Puszczy w cale się nie dziwię. Oni go kochają - westchnęłam, marszcząc brwi i ruszając przed siebie.
Zatrzymał mnie jednak okrzyk Malii:

Maliya

- Zaczekaj! - chciałam ją zapytać jeszcze o coś. Wojowniczka odwróciła się i spojrzała na Maliyę pytająco. - Nie słyszałaś może kiedyś o zmiennokształtnej o imieniu Nerezza?

Lis

- Nerezza? - spytałam, marszcząc brwi. To imię wydawało się być dziwnie znajome. - Zdaje się, że z pięć lat temu w jednej z rodzin zmiennokształtnych wybuchła sprzeczką i dziewczyna o tym imieniu uciekła z domu, ale nie jestem pewna. - Uśmiechnęłam się do niej, dodając: - Wybacz, Malii, ale muszę już wyruszać. Czas mnie nagli.

Maliya

- Niedawno ją spotkałam. Rzeczywiście, mówiła coś o ucieczce z domu. Chyba całkiem nieźle sobie radzi, chociaż kiedy się spotkałyśmy była ranna - wzruszyła ramionami. - Z ciekawości, gdzie idziesz?

Lis

Czy mogę zdradzić jej dokąd zmierzam? Wzruszyłam ramionami, twierdząc, że przecież to nic nie zmieni.
- Do Ored, wioski czarodziejów poza granicą Puszczy. Wuj wysyła mnie tam z misją - wywróciłam oczami - mającą na celu porozumienie się w z magami w sprawie porwanej córki ludzkiego uzurpatora.

Maliya

- Ludzki uzurpator czego? - ta sprawa zaciekawiła ją.

Lis

Czyżby nie wiedziała?
-Uzurpator, czyli ludzki król Lancan. - Patrząc na jej minę, zorientowałam się, że Malii nie wiedziała o wydarzeniach, które miały miejsce przed laty. Cóż, prawdopodobnie nie było jej wtedy na świecie. - Nie wiedziałaś? - spytałam, a ona skinęła głową. - A więc posłuchaj. Szesnaście lat temu na czele ludzi stał kochany przez ludzi król Saoirs, władca, który pomimo sprzeciwów ludzi, przyjazny elfom i innym rasom. To właśnie on oddał we władanie skrzatom Pustynię Wiedźm, by te mogły swobodnie toczyć swe wojny, nie szkodząc innym. Za jego również sprawą zaprzestano polowań na jasnowidzów i pół elfy, podobno - nie wiem, czy to prawda - jego żona, królowa, była wnuczką elfki, która wyszła za mąż za człowieka. Zniósł niewolnictwo, a morderstwa były srogo karane, nie tak jak dziś. Bandyci mieli poważny problem. Król Saoirs był szanowanym i kochanym władcą, nawet przez inne rasy niż ludzie, który dbał o wszystkich. Czasy jego władzy, zaledwie dwadzieścia pięć lat, nazywano Złotym Ćwierćwieczem Exend. Jednak w jedenastego listopada, szesnaście lat temu jeden z jego generałów, Lancan, wraz ze swymi Nocnymi Wojownikami, wymordował wszystkich królewskich doradców i całą królewską rodzinę, nie szczędząc dzieci, kobiet i służących, po czym objął władzę nad Exend, mianując się królem. Smutny czas nastał dla innych ras, doprawdy smutny - westchnęłam ciężko.

Maliya

Pokiwała w milczeniu głową.
- Ciężko, żebym to pamiętała, skoro to stało się rok przed tym, jak się urodziłam - westchnęła - Ale po co magowie porwali jego córkę? Chcą go szantażować? Przecież tylko się rozwścieczy.