Opowianie nr 12 od Kelsi

Nerezza

- Nocni Wojownicy nie stanowią dla mnie dużego problemu. - powiedziała z pewnością siebie Nerezza. - To są tylko bezmyślne pieski robiące wszystko, co im powie władca. Łatwo przewidzieć ich ruchy, jeszcze łatwiej ich pokonać. - powiedziała i roześmiała się.

Lis

Uśmiechnęłam się do niej wesoło, zamierzałam coś dodać, jednak w chwili, w której otworzyłam usta do środka wszedł zdenerwowany ojciec Roweny. Spojrzałam na niego, pytając:
- Lordzie Darenie, czy mogę ci w czymś pomóc?
Starszy elf rzucił zaniepokojone spojrzenie córce, a potem spojrzał z irytacją na Nerezzę.
- Pani, są sprawy, które muszę z tobą pilnie omówić, teraz -dodał, a ja uniosłam brwi niezadowolona.
Wciąż pracowałam nad zachowaniem tych gburów, ale czasami dalej bywali nieznośni.
- Obawiam się, że te sprawy muszą zaczekać, aż załatwię to, co zaczęłam, w tym czasie możesz porozmawiać, lordzie, z córką - powiedziałam ostro, tonem nieznoszącym sprzeciwu.
- Odprowadzę cię do komnaty, w której znajdziesz szczegółowe informacje sprawy, w którą cię zaangażowałam Isen - powiedziałam do zmiennokształtnej, zmieniając celowo jej imię.
Cóż, lordowie nie powinni na razie wiedzieć, kim jest ta kobieta, przynajmniej do czasu, aż nabędą większej ogłady.

Nerezza

Wstała, z lekką pogardą uśmiechając się do elfa i wyszła za Rossen z gabinetu. Przez jakiś czas szły w milczeniu. Nerezza spojrzała na elfkę i zapytała o coś, co zastanawiało zmiennokształtną.
- Przeze mnie możesz mieć kłopoty u lordów, prawda?

Lis

Spojrzałam na nią uważnie.
- Kłopoty? Jeśli kłopotami nazywasz kilkogodzinny wykład na temat "Jak powinna się zachowywać królowa" i trucie mi tyłka oraz wszelkie próby obejścia mego słowa, to tak. Cóż, sam fakt, że rządzi nimi kobieta i to taka, która nie ukończyła nawet trzydziestu wiosen jest już dla nich bolesny, ale zaczynają się uczyć - parsknęłam.

Nerezza

- Skąd ja to znam... Też nie lubię, jak ktoś mi mówi, czego nie mogę robić. - powiedziała i spojrzała ze współczuciem na elfkę. - Czasami można od tego oszaleć. - westchnęła.

Lis

- Zdaje się, że dalej są na mnie wściekli, że pół roku temu zrobiłam im przypał przed wszystkimi mieszkańcami zamku, od tamtego czasu przystopowali, ale potrafią zachowywać się wobec mnie perfidnie, nie żebym była gorsza - parsknęłam.

Nerezza

Uśmiechnęła się, słysząc słowa elfki. Lekko wzdrygnęła, gdy przeszedł koło niej strażnik, nawet na nią nie patrząc. "Dziwne uczucie" pomyślała.
- Nie boisz się, że niektórzy lordowie mogą się zbuntować? No wiesz, rewolucja i te sprawy. - spytała.

Lis

- Nie - odpowiedziałam szczerze. - Lordowie zdają sobie sprawę, że mam ich w garści, owszem, nie podoba się im to, co robię, ale jestem jedyną żyjącą członkinią rodziny królewskiej i mam poparcie ludu, poza tym również ich żołnierze są mi posłuszni. Pewien czas temu jeden z nich został przekupiony i próbował mnie zabić, zlecił to grupie swoich ludzi, którzy go aresztowali - powiedziałam.

Nerezza

- Idiota. Taką robotę robi się samemu. - mruknęła Nerezza, trochę za głośno i zamyśliła się. Po chwili dodała. - Więc lud cię lubi. Nie dziwię się.

Lis

Uśmiechnęłam się na pierwsze słowa Nerezzy. Przez chwilę zmiennokształtna milczała, jednak jej następne słowa wzbudziły we mnie zdziwienie. Uniosłam pytająco brew.

Nerezza

- Skoro przypadkową bandytkę dobrze traktujesz, to twoim poddanym powinno się dobrze żyć pod twoimi rządami. Przynajmniej tak mi się wydaje. - wytłumaczyła Nerezza, wzruszając ramionami.

Lis

- Przez pewien czas, gdy żył jeszcze mój wuj, sama byłam banitką, bo sprzeciwiłam się jego woli, powiedzmy, że w tym czasie zdążyłam poznać potrzeby moich podanych i nauczyć się je szanować i im pomagać - powiedziałam.

Nerezza

Pokiwała ze zrozumieniem głową. Nie miała więcej pytań i nie bardzo wiedziała, o czym mogłaby rozmawiać z królową, więc szła w milczeniu.

Lis

Szłyśmy przez chwilę w milczeniu.
- Przebywając tutaj, przynajmniej dopóki nie poskromię do końca lordów, używaj imienia Isen, dobrze? - poprosiłam zmiennokształtną.

Nerezza

- Nie ma problemu. Gdyby się dowiedzieli, ty pewnie miałabyś kilkugodzinny wykład, a ja... - zrobiła gest odcinania głowy. Szybko odsunęła od siebie tą myśl.

Lis

- Raczej by cię nie zabili, bo jesteś pod moją ochroną, ale z całą pewnością obie miałybyśmy kłopoty - powiedziałam, uśmiechając się do niej komicznie.
Chwilę później w Nerezzę wpadł mały czarnowłosy chłopiec, w którym rozpoznałam Silyena.

Nerezza

Nerezza automatycznie wyciągnęła broń. Ostrzem prawie dotykała głowy osoby, która na nią wpadła. Gdy zorientowała się, że to mały chłopiec z zażenowaniem schowała broń.
- Co to za dzieciak? - spytała.

Lis

Spojrzałam na Nerezzę rozbawiona, a potem skinęłam na malucha, by do mnie podszedł.
- Isen oto Silyen, mój młodszy brat, Silyen to jest Isen - przedstawiłam ich sobie.
Czterolatek przekrzywił głowę i powiedział cicho:
- Cześć!
Zastanawiałam się, kiedy kobieta zauważy, że mały jest człowiekiem.

Nerezza

Zignorowała przywitanie dziecka. Niepewnie spojrzała na Rossen.
- Twój... brat? Nie wyglądacie na rodzeństwo.

Lis

- Silyen, leć do Sali Informacji i poproś Vina, by przygotował informacje o kwiatach, zaraz tam przyjdziemy z Isen - powiedziałam, a chłopiec odbiegł. - Dwa miesiące temu Nocni wkroczyli do Puszczy i zaatakowali obozowisko ludzi, Silyen jest jedyną osobą, której udało się przeżyć atak, przygarnęłam go - wyjaśniłam.

Nerezza

Obserwowała odbiegającego chłopca. Po chwili odezwała się.
- Miał wielkie szczęście, że przeżył i spotkał ciebie. Pamięta coś z tamtych wydarzeń?

Lis

Skinęłam głową.
- Jest coraz lepiej, ale dalej zdarza się, że nocami nawiedzają go koszmary przeszłości, staramy sobie jakoś z tym radzić - westchnęłam.
Cóż, ja się staram, bo lordowie mają małego w nosie, po tym, jak kategorycznie sprzeciwiłam się oddaniu Silyena do sierocińca.

Nerezza

Nerezzę nawiedziła nieprzyjemna myśl, mianowicie ile ona osierociła dzieci. Nigdy się nad tym nie zastanawiała i nie chciała zastanawiać. Lekko zbladła i zaczęło ogarniać ją zmęczenie.

Lis

Weszłyśmy do Sali Informacji i udałyśmy się do stołu, na którym znajdowały się informacje dotyczące dziewczynki.

Nerezza

Nerezza przesuwała wzrokiem po papierach, wyłapując pojedyncze słowa. Nie zagłębiała się dokładnie, wolała skupić się na ogólnym sensie.
- To będzie łatwe. - stwierdziła, myśląc o swoim zadaniu.

Lis

- Cieszę się, że tak uważasz - odpowiedziałam.

Nerezza

- Robiłam już trudniejsze rzeczy, więc ze znalezieniem dziewczynki szybko się uporam. Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz.- powiedziała i roześmiała się.

Lis

Zaśmiałam się wraz z Nerezzą, parskając jeszcze większym śmiechem, gdy usłyszałam słodkie, dziecięce pytanie Silyena:
- Z czego się śmiejecie?

Nerezza

- I tak nie zrozumiesz, mały. - odpowiedziała na pytanie chłopca. Z uwagi na Rossen próbowała być dla niego w miarę miła.

Lis

Młody spojrzał na nią swoimi bystrymi zielonymi oczkami i odparł:
- Skoro tak uważasz. Ross, poczytasz mi wieczorem? - spytał, zwracając się do mnie.
- Oczywiście, skarbie - odparłam.