Opowiadanie nr 10 od Somethy

Sometha

-W moim położeniu? Nie, ciąża zdecydowanie nie była szczytem moich marzeń. - mruknęła.
W innych okolicznościach, może i by się cieszyła, ale teraz? Teoretycznie każdy kolejny dzień był niepewny, a tu jeszcze dziecko.

Lis

Zmarszczyłam brwi, a potem stwierdziłam tonem, nieznoszącym dyskusji:
- Przynajmniej do porodu zostaniesz tutaj, potem się zastanowimy, co będzie dalej, jednak nie martw się o to.

Sometha

-Nie chciałabym sprawiać kłopotu... - nie dokończyła.
Rossen przerwała jej:

Lis

- W żadnym przypadku nie będziesz kłopotem! I tak zamierzałam cię tu trochę potrzymać, chociaż teraz mi się zmieniły plany, nie oznacza to, że w tym stanie pozwolę, by coś ci się mogło stać! Zostajesz i koniec tematu - powiedziałam twardo.
Chwilę później drzwi się otworzyły, a do środka pomieszczenia weszła służba, niosąca przygotowany dla nas posiłek i Etaniel, szczerzący się od ucha do ucha. Nie minęło pięć minut, a stolik znajdujący się pomiędzy fotelami zastawiony był najróżniejszymi przysmakami. Odprawiłam służących, dziękując im za wysiłek, po czym skinęłam Etanielowi by usiadł.

Sometha

-Właśnie, jeszcze nie zapytałam. Po co po mnie posłałaś? - zapytała.

Lis

Wyszczerzyłam zęby, odpowiadając:
- Wiem, że masz dosyć dobre kontakty z pewnymi osobami, które mają kontakty z osobami, znającymi uzurpatora. Od pewnego czasu krąży pogłoska, że najmłodsze dziecko prawowitych władców Exendu przeżyło, jednak nie są one potwierdzone, jeśli to prawda, to mały jest w wielkim niebezpieczeństwie. Wuj nic z tym nie robił, jednak ja nie zamierzam stać obojętnie i patrzeć na to, co się dzieje poza granicami Puszczy. Postanowiłam, że zabiorę go tutaj, przynajmniej do czasu, aż osiągnie pełnoletność. Słyszałaś może coś o tym? - spytałam. [/code]

Sometha

-Słyszałam co nieco, ale myślałam, że to tylko plotki. - odpowiedziała.

Lis

Westchnęłam.
- Cóż, ostatnio moi informatorzy dostają coraz częściej pogłoski o samotnym dziecku, które widywano na nerienie. To praktycznie niemożliwe, by osoba nie pochdząa ze szlachetnego ludzkiego rodu dosiadała tych koni - stwierdziłam, kręcąc głową, a potem zmieniłam temat: - Mam nadzieję, że Etaniel jakoś szczególnie nie wariował podczas wędrówki.

Sometha

Somethy jakoś szczególnie nie zdziwiła zmiana tematu.
-Nie, nie wariował. - odpowiedziała zerkając na elfa.

Lis

- Och - powiedziałam, udając zawiedzioną. Mrugnęłam do Som, pytając, niby przypadkiem: - I nie było żadnego wyzywania mnie od rudzielców, wiewiórek, rudych zołz i tym podobnych?

Sometha

-Ani jednego. - odpowiedziała.
"Chociaż... może jedno? Albo dwa?" dodała w myślach.

Lis

"Kryjesz go" - parsknęłam w jej myślach.
- Naprawdęęę? - spytałam, udając bezgraniczne zdumienie.
Aktorką byłam wyśmienitą.

Sometha

-Naprawdę. - powiedziała próbując zachować kamienną twarz.

Lis

- Jesteś całkowicie pewna? - dopytywałam się.
Jak ja kochałam męczyć Etaniela! Elfi wojownik wyglądał, jakby zaraz miał zejść na zawał. Ze wszystkich sił starałam się na niego nie patrzeć, bo wiedziałam, że jeśli to zrobię zacznę się śmiać i cały figiel pójdzie na marne.

Sometha

Sometha kątem oka obserwowała elfa i dusiła w sobie śmiech.
-Tak. Całkowicie. - odpowiedziała.
"Ross, jesteś okrutna" pomyślała. Była prawie pewna, że elfka odczyta tę myśl.

Lis

"Wiem" - odparłam.
- Ale tak całkowicie, że całkowicie pewna? - dalej drążyłam temat.
Zastanawiałam się, która z nas pierwsza wybuchnie śmiechem. Som drżała już warga, a i ja bliska byłam tego, by zacząć się trząść ze skrywanego śmiechu.

Sometha

-W zupełności. - odpowiedziała.
Próbowała zrobić poważną minę, ale wyszło jak wyszło. Kobieta przypadkiem na dłużej zatrzymała wzrok na Etanielu, przez co nie wytrzymała i parsknęła śmiechem. Wojownik na prawdę wyglądał, jakby miał dostać zawału.

Lis

Chwilę później dołączyłam do Somethy, śmiejąc się otwarcie z elfa. Kochałam go męczyć. Etaniel przez chwilę patrzył na nas w szoku, a potem zrozumiał, że cały czas się z niego zgrywałyśmy. Już po chwili śmiał się razem z nami.

Sometha

Somethcie zajęło dłuższą chwilę uspokojenie się.

Lis

Dopiero po blisko dziesięciu minutach uspokoiłam się na tyle, by móc normalnie funkcjonować. Pokręciłam głową z rozbawieniem
- Gdyby mnie przyłapał tak któryś z lordów moja reputacja zostałaby zniszczona - mruknęłam wesoło.

Sometha

-Oh, raczej żaden nie byłby na tyle bezczelny, żeby wparować tu bez uprzedzenia. - stwierdziła.

Lis

- Pracuje nad nimi, ale wuj ich strasznie rozpuścił. Uwierz, byliby jeszcze do tego zdolni, chociaż mam nadzieję, że wkrótce uda mi się ich opanować - stwierdziłam dramatycznym tonem.

Sometha

-Tobie? Na pewno ci się uda. - powiedziała Sometha.

Lis

Zaśmiałam się lekko.
- Och, są niesforni, ale raczej szybko pokażę im, że ze mną nie ma żartów. Wyobraź sobie, że ostatnio próbowali mną manipulować! - powiedziałam z oburzeniem.

Sometha

-A w twoich oczach to poważne wykroczenie. - mruknęła zmiennokształtna.

Lis

- Som, dobrze wiesz, że nienawidzę, gdy ktoś próbuje mną manipulować. To irytujące, bezczelne i sprawia, że mam ochotę tę osobę trzasnąć - stwierdziłam, błyskając zębami.

Sometha

-Tylko w tym przypadku trzaśnięcie delikwenta nie wchodzi w grę. - wyszczerzyła się.

Lis

- Och, jeszcze tego by mi brakowało! Przecież oni są sztywni, jakby im ktoś kołki w cztery litery powsadzał! Doprawdy, nie rozumiem, jak można zachowywać się tak... oficjalnie - powiedziałam, udając zrozpaczoną.

Sometha

-Najwyraźniej jakoś można. - stwierdziła.

Lis

- No ale, bogowie!, żeby brać wszystko na poważnie? I to ich ciągłe "królowej to nie przystoi" - jęknęłam żałośnie.