Opowiadanie nr 14 od Nerezzy

Nerezza

Wstała dosyć późno, około południa. Przejrzała się w lustrze, na szczęście worki po oczami zniknęły. Wyszła z komnaty i postanowiła poszukać czegoś do jedzenia. Nadal kulała na lewą nogę, ale udało jej się to w jakiś sposób wkomponować w ogólną dynamikę ruchu ciała, przez co wydawało się to zupełnie naturalne. Jednak Nerezza nadal przyciągała zaciekawione spojrzenia mieszkańców zamku, co ją irytowało.

Lis

Po długiej dyskusji zdecydowaliśmy się na zjedzenie obiadu w Głównej Sali, gdzie zbierała się reszta zamku.

Nerezza

Weszła do Głównej Sali. Zauważyła Rossen z dzieciakami, więc podeszła do nich i usiadła obok Lasairy. Kiwnęła głową i nałożyła sobie dużą porcję jedzenia. Dopiero w tym momencie uświadomiła sobie, jak bardzo jest głodna.

Lis

Dzieciaki gaworzyły wesoło, a ja wdałam się w rozmowę z siedzącą obok mnie Kaion.

Nerezza

Rozejrzała się po sali. Poznawała niektóre osoby, głównie dowódców straży i strażników. Miała nadzieję, że żaden z nich jej nie rozpozna... Drgnęła, gdy poczuła dotyk na swojej ręce.
- Nauczysz mnie strzelać z łuku? - spytała Lasaira. - Obiecałaś.
- Jeśli Rossen pozwoli, to tak. - powiedziała. Nie przypominała sobie, by obiecywała coś małej, ale nie chciała jej tego wypominać.

Lis

- Rossen, Isen może mnie nauczyć strzelać z łuku, prawda? - spytała mała, patrząc na mnie ze słodkimi oczkami.
Skinęłam głową, odpowiadając:
- Jeśli się zgodzi.
Dziewczynka pisnęła radośnie, przytulając mnie, potargałam jej włosy, szczerząc do niej zęby.

Nerezza

Lasaira złapała Nerezzę za rękę i siłą poprowadziła w kierunku wyjścia. Zmiennokształtna zdążyła posłać błagalne spojrzenie, zanim wyszła. Razem z dziewczynką poszły do zbrojowni po łuki i strzały, po czym udały się w jakieś ustronne miejsce.

Lis

Zachichotałam, wiedząc na co skazałam Nerezzę. Cóż, miałam zamiar sama zacząć uczyć Lasairy strzelania z łuku, ale skoro sama się zaoferowała, to czemu nie? Odwróciłam się do Kaion, kiedy dobiegło mnie słodziutkie pytanie:
- A kiedy ja będę mógł się uczyć strzelania z łuku? - spytał Silyen.
Zbladłam, odpowiadając tylko:
- Jak będziesz starszy.

Nerezza

- Bardzo dobrze, tylko musisz popracować nad celnością. - powiedziała do Lasairy, wyciągając strzałę z ramienia. Nie wiedziała, jakim cudem strzała odbiła się od celu i trafiła w nią... I chyba nie chciała wiedzieć. Nerezza westchnęła. Dziewczynka robiła szybkie postępy.

Lis

Ze śmiechem przyjęłam wizytę lordów, którzy jak zwykle się denerwowali. Niestety wizyta nie skończyła się miło... dla nich. Cóż, można powiedzieć, że pokazałam im, kto tu rządzi, a oni musieli to zaakceptować. Cóż, powiedzmy, że po tej nauczce powinni już wiedzieć, że jeśli ja coś tak postanowię, to tak ma być. Nie miałam zamiaru pozwolić, by moje królestwo się rozpadło.

Nerezza

Rozejrzała się. Wokół niej i Lasairy zdążyła zebrać się mała grupka gapiów, którzy z uśmiechem oglądali ich poczynania. Mruknęła coś o "braku prywatności" i o "wścibskich sępach". Postanowiła nie zwracać ma nich uwagi i dała Lasairze kilka rad.

Lis

Leżałam na łóżku, odpoczywając po spotkaniu z lordami. Cóż, teraz wszystko powinno iść po mojej myśli...

Nerezza

- Koniec na dzisiaj, jestem zmęczona. - powiedziała Lasaira.
- Jak chcesz. I tak dzisiaj się dużo nauczyłaś. - odezwała się Nerezza. - Trafisz sama do komnat? Ja muszę się jeszcze gdzieś rozejrzeć.
Dziewczynka kiwnęła głową i ruszyła do swojego pokoju. Zmiennokształtna w tym samym czasie uśmiechnęła się i ruszyła w kierunku najbliższej karczmy.

Lis

Z uśmiechem przywitałam Lasairę, pytając o to, jak poszła lekcja. Dziewczynka zaczęła rozentuzjazmowana opowiadać, jaką świetną nauczycielkę jest Nerezza.

Nerezza

Siedziała w rogu, obserwując lekko podchmielonych gości. Z miejsca, w którym siedziała, miała dobry widok na wszystkich. Z uwagą słuchała każdej rozmowy, mogła dowiedzieć się czegoś ciekawego. Z karczmy wyszła późnym wieczorem.

Lis

Z lekkim rozbawieniem słuchałam wymiany zdań pomiędzy lordami.

Nerezza

Wolnym krokiem skierowała się w stronę swojej komnaty, jednak na jej nieszczęście wpadła na Lasairę.
- Nauczysz mnie jeszcze czegoś? - spytała.
Nerezza zastanowiła się i odpowiedziała, że nauczy ją maskowania się. Po godzinie mała szybko załapała, jak dobrze się ukrywać i straszyła mieszkańców zamku. Zmiennokształtna stała z boku i z uśmiechem przyglądała się.

Lis

- Nie, nie zamierzam tego robić - powiedziałam cicho, a oni nie zaprotestowali. Zaczynali się uczyć. - Nie mam zamiaru zrobić z Lasairy żołnierza, to tylko dziecko, któremu postanowiłam zapewnić azyl, będzie wychowywana tak, jak nasze dzieci, jeśli dowiem się, że ingerujecie w tok jej nauki pożałujecie - syknęłam.

Nerezza

Położyła rękę na ramieniu dziewczynki.
- Na dzisiaj starczy, jeszcze przestraszysz kogoś na śmierć. - powiedziała i ruszyła w stronę komnat, nie patrząc na Lasairę. Nie za bardzo ją obchodziło, co zrobi.

Lis

Przywitałam się z Lasairą i zaczęłyśmy ustalać plan jej zajęć.

Nerezza

Weszła do komnaty, jednak nie za bardzo wiedziała, co ze sobą zrobić. Usiadła na krześle i zaczęła ostrzyć broń.

Lis

Lasaira wybiegła z pokoju, by postraszyć jeszcze kilka innych osób.

Nerezza

Usłyszała krzyk jakiegoś mężczyzny i śmiech dziecka. Nerezza uśmiechnęła się. Więc małej straszenie nie znudziło się tak szybko?

Lis

Była ciemna noc, gdy wracałam z kolejnego zebrania zwołanego przez lordów. Zamarłam, zauważając światło, wydobywające się z jednego z obrazów, podeszłam tam powoli, skanując teren magią. Było niegroźne. Wyciągnęłam rękę, dotykając obrazu, gdy moje ciało obezwładnił ból. Upadłam na kolana, ze wszystkich sił starając się nie krzyczeć. Po kilkunastu minutach katuszy wszystko ustało, zdążyłam jeszcze zobaczyć wzory, zdobiące moje ciało nim straciłam przytomność.

Nerezza

Nerezza wymknęła się z pokoju. Nie chciało jej się spać, więc postanowiła na własną rękę zwiedzić zamek. Noc było do tego idealną porą, korytarze były puste. Jakby kogoś spotkała, mogła powiedzieć, że się zgubiła... Delikatnie stawiała kroki, nie chciała hałasować. Nagle zauważyła nieprzytomną Rossen. Zaniepokojona podbiegła do niej i zrobiła, co nakazał jej instynkt - uniosła nogi elfki trochę powyżej linii klatki piersiowej, w tym samym czasie sprawdzając puls.

Lis

Dryfowałam w nieświadomości. Po pewnym czasie wszystko zaczęło się rozjaśniać, a przed moimi oczami przelatywały tysiące obrazów, myśli, dźwięków, odczuć, wspomnień. Nie mam pojęcia, jak długo oglądałam i analizowałam te wszystkie wydarzenia. ,,To prawdziwy dar, korzystaj z niego mądrze" - wyszeptał głos w mojej głowie. W końcu zapadła cisza, a ja pozostałam sama. Dopiero po pewnym czasie dotarło do mnie to, co właściwie się wydarzyło i co widziałam. Zaiste, otrzymałam najprawdziwszy dar. Powoli wracałam do życia. Leżałam na łóżku, najprawdopodobniej w mojej komnacie. Znajdowało się tu kilkanaście osób.
- Kiedy ona się w końcu obudzi, Isen? - słodki głosik Silyena dobiegł do moich uszu.
- Jest nieprzytomna już ponad tydzień - dodała Lasaira.

Nerezza

- Nie wiem. - warknęła Nerezza. - Trudno mi to określić, bo nie wiem, co się stało. - dodała, tym razem spokojniej. Musiała zachować spokój.
- Jak to nie wiesz, co się stało? Chciałaś zabić królową! - odezwał się męski głos.
Nerezza przewróciła oczami, wydając pełne politowania westchnięcie.

Lis

- Lordzie Delien, ma lord natychmiast przeprosić Isen za to bezpodstawne oskarżenie - powiedziałam cichym, aczkolwiek stanowczym głosem, otwierając oczy, siadając i patrząc uważnie na wszystkich.
Widziałam błyski zdumienia i pewnego rodzaju strachu, gdy ich wzrok padał na moje oczy. Wiedziałam, że nie są już takie same, jak wcześniej, ale żeby aż tak? Spojrzałam dyskretnie w lustro i w ostatniej chwili powstrzymałam sapnięcie. To już nie były oczy elfiego dziecka, które zostało posadzona to tronie po tym, jak wymordowano mu rodzinę. To wszystko, co widziałam, słyszałam i czułam w wizjach, sprawiło, że nigdy nie spojrzę już na nic tak samo. W ciągu jednego tygodnia zyskałam doświadczenie, które zdobywał mój naród przez tysiące lat. O ile Silyen, Lasaira i Nerezza nie mogli wiedzieć, co mi się przydarzyło, to elfy zebrane w pomieszczeniu zrozumiały i, ku zdziwieniu nie-elfich gości, przyklękli, chyląc głowy.

Nerezza

Nerezza spojrzała z lekkim zażenowaniem na elfy. Trochę żałował, że spała, gdy kilka lat temu próbowano ją uczyć. Może teraz coś by z tego zrozumiała...
- Lepiej się połóż. - zwróciła się do Rossen.

Lis

Uśmiechnęłam się do Nerezzy, odpowiadając:
- Nic mi nie jest, w zasadzie czuję się zdecydowanie lepiej niż tydzień temu - zaśmiałam się. - Możecie wstać - powiedziałam, patrząc na elfy, a te posłusznie wypełniły moje polecenie. - Och, przestańcie, może i przeszłam Der, ale wciąż jestem tą samą osobą, którą byłam przed nim, dlatego proszę o to byście traktowali mnie tak, jak wcześniej - dodałam łagodnie. - Lordzie Delien, Isen wciąż czeka na pańskie przeprosiny. - Skierowałam swoją uwagę na blondyna elfa i niemal się roześmiałam.
Cóż, jeżeli wcześniej lordowie mogli sobie pozwalać na swego rodzaju nieposłuszeństwo, to teraz zbytnio się mnie obawiali.