Opowiadanie nr 14 od Nerezzy

Nerezza

Po długiej podróży Nerezza wracała do zamku. Nie pamiętała, kiedy ostatni raz go widziała, 3 miesiące temu? A może 4? Poklepała po szyi ukradzioną klacz, na której wracała. Wjechała do stajni, zsiadła z konia, a potem pomogła zsiąść małej, na oko siedmioletniej dziewczynce. Nerezza oddała wodze stajennemu i przyjrzała się swojemu odbiciu. Wyglądała okropnie. Miała worki pod oczami, pył i zakrzepłą krew na twarzy i rękach, do tego kulała na lewą nogę. Zdecydowanie miała lepsze dni. Nagle poczuła, jak ktoś ciągnie ją za bluzkę.
- Jestem zmęczona. - z błaganiem w głosie powiedziała Lasaira.
- Ja też. - odpowiedziała, prawie warknęła Nerezza. Ze względu na Rossen starała się być miła dla niej, ale czasami nie wychodziło. Skierowała się w stronę zamku, przyciągając ciekawskie spojrzenia. Nagle usłyszała znajomy głos.

Lis

- Isen! - zawołał radośnie pięcioletni już Silyen, który jako pierwszy ujrzał zmiennokształtną.
Natychmiast mój wzrok padł na kobietę i podbiegłam do niej, zaniepokojona jej wyglądem.
- Isen! Jak dobrze cię widzieć, co ci się stało? - spytałam, a potem przeniosłam wzrok na dziewczynkę, która stała przy Nerezzie.
Skinęłam jej głową, przekazując telepatyczne pozdrowienia.
- Chodźcie do zamku, powinnyście opatrzyć rany, odświeżyć się i porządnie wypocząć, potem porozmawiamy - zadecydowałam, prowadząc ich do komnat, które zostały już wcześniej przygotowane.
Tuż za nami dreptał Silyen, przyglądając się z zaciekawieniem Lasairze.

Nerezza

Poszła za Rossen, krzywiąc się z bólu.
- Pieski króla mnie zaskoczyły. Zaatakowały grupką, myślałam, że wszystkich wybiłam. Okazało się, że było ich więcej i tylko czekali, aż stracę czujność. Na szczęście Lasaira zdążyła ostrzec mnie w porę, więc nie skończyło się aż tak źle. To było miesiąc temu, od tamtego czasu prawie wcale nie zsiadałam z konia.

Lis

Spojrzałam na nią uważnie. Weszłyśmy do komnaty, a ja poleciłam im usiąść, po czym, powiedziałam:
- Pokaż, uleczę Twoje rany.

Nerezza

Odsłoniła sporej wielkości ranę na lewym kolanie. Miała brązowawy kolor i była otoczona fioletowo-żółtymi sińcami.
- Ta jest najpoważniejsza. Podejrzewam, że strzała, która mnie trafiła, była zatruta. - skrzywiła się. - Z innymi ranami sobie poradzę, lepiej zajmij się Lasairą. Jest ważniejsza ode mnie. - dodała ponuro.

Lis

Zanim Nerezza zdążyła cokolwiek zrobić, przyłożyłam dłoń do jej kolana i szepnęłam zaklęcie. Kobieta skrzywiła się mocno, jednak po pięciu minutach po ranie został jedynie ledwo widoczny siniak.
- Dam ci potem eliksiry, które powinny całkowicie zniszczyć skutki trucizny, na razie nie powinna ci sprawiać żadnych problemów.
Błyskawicznie dotknęłam jej czoła i zmniejszyłam jej pozostałe obrażenia do rozmiarów niegroźnych zadrapań, które umiałoby opatrzyć dziesięcioletnie dziecko, a co dopiero dorosła osoba. Uśmiechnęłam się pokrzepiająco do Nerezzy i skinęłam na Lasairę, by do mnie podeszła.
- Odśwież się i odpocznij, gdybyś mnie szukała będę znajdowała się w moich komnatach - powiedziałam, prowadząc dwójkę dzieci w stronę wyjścia, po czym zatrzymałam się i odwróciłam do zmiennokształtnej. - Dziękuję, Nerezzo - podziękowałam jej szczerze, a potem wyszłam z dzieciakami.

Nerezza

- Nie ma za co. - zdążyła odpowiedzieć. Rozejrzała się po komnacie. To był ten sam pokój, w którym spała poprzednim razem, przed podróżą. Wytarła pył i krew, po czym położyła się na łóżku. Pomimo zmęczenia nie mogła zasnąć.

Lis

Z uwagą słuchałam Lasairy, kiedy ta opowiadała o jej życiu po tym, jak uzurpator przejął władzę. Po moich policzkach zaczęły płynąć łzy, gdy usłyszałam o jej początkowych trudach, objęłam dziewczynkę, a ta wtuliła się we mnie łkając cicho. Dałam jej się wypłakać, a potem ujęłam twarz księżniczki w dłonie i powiedziałam łagodnie:
- Przysięgam, Lasairo, że nie pozwolę, by ten... potwór, cokolwiek ci zrobił dopóki ja żyję. Tutaj będziesz bezpieczna, moja droga. - Milczałyśmy przez chwilę. - Chodź, pokażę ci twoją sypialnię - zaproponowałam.
Zadecydowałam, że Lasaira będzie mieszkać w moich komnatach. Weszłyśmy do przytulnego, utrzymanego w zielono-srebrnych barwach, salonu, a potem wskazałam jej na drzwi z czarnego drewna.
- Tutaj jest twoja sypialnia. - Weszłyśmy, a ja wskazałam na kolejne drzwi, wyjaśniając, gdzie prowadzą. - Białe są do łazienki, brązowe do pokoju, który będzie ci służył za gabinet, srebrne do mniejszego salonu, zielonymi możesz przejść do bawialni - wyjaśniałam, wróciłyśmy na chwilę do głównego salonu, a ja dodałam, wskazując na błękitne drzwi: - Te prowadzą do pokoju Silyena. A teraz, chodź, pomogę ci się odświeżyć, pewnie padasz z nóg.
Mała skinęła głową.

Nerezza

Spojrzała na kolano, widoczne było miejsce, gdzie wbiła się strzała. "Kolejna blizna do kolekcji, będzie co opowiadać w karczmach" pomyślała. Po kilkunastu minutach udało jej się zapaść w płytki sen. Spała kilka godzin. Wstała i z braku innego zajęcia postanowiła pospacerować po zamku.

Lis

Był już wczesny wieczór, gdy razem z Silyenem i Lasairą siedzieliśmy w ogrodach, rozkoszując się chwilą spokoju. Dzieciaki szybko nawiązały wspólny język i już po chwili bawiły się radośnie, położyłam się na twarzy, zakładając nogę na nogę, kładąc głowę na dłoniach i gryząc długie źdźbło trawy. Co z tego, że w tej chwili z całą pewnością nie wyglądałam królewsko? Nigdy nie przykładałam uwagi do tego, by lordowie "nie musieli się za mnie wstydzić", zazwyczaj uwielbiałam prostotę i ogromnie cieszyłam się z chwil, w których mogłam być sobą. Z rozkoszą łapałam promienie letniego słońca. Wkrótce usłyszałam ciche kroki, jednak nie zmieniłam pozycji, wiedząc, że tutaj nic nam nie grozi.

Nerezza

Poszła do ogrodu, by wyciszyć się i pooddychać świeżym powietrzem. Szła wolno, oszczędzając ranną nogę. Dostrzegła leżącą Rossen, więc podeszła i usiadła obok niej. Przez chwilę siedziała w milczeniu.
- Jak tam czuje się Lasaira? Bardzo narzekała na mnie? - nagle zapytała Nerezza.

Lis

Uchyliłam jedną powiekę, patrząc na nią z rozbawieniem.
- A miała powód, by narzekać? - spytałam psotnie.

Nerezza

- Oprócz spędzania dni i nocy w siodle, skromnym jedzeniem oraz uciekania przed pieskami króla i bandytami, to chyba nie. - powiedziała i lekko się uśmiechnęła. Po chwili dodała. - Była twarda, ani razu nie chciała uciec. - tym razem roześmiała się.

Lis

- Nie skarżyła się na żadną z tych rzeczy, wręcz przeciwnie, cieszyła się, że była pod twoją opieką, polubiła cię - odparłam, i uśmiechnęłam się, widząc z pod na wpół zamkniętych powiek, zdziwienie na twarzy Nerezzy.

Nerezza

- Naprawdę? - zdziwiła się. - Cóż, zdarzyło mi się kilka razy na nią nakrzyczeć, ale starałam się być miła. Nauczyłam ją kilka przydatnych sztuczek, typu określanie odległości na podstawie dźwięku. Mała szybko się uczyła, jest bardzo bystra. - wzruszyła ramionami.

Lis

- Bardzo cię chwaliła - powiedziałam. - Rzeczy, których jej nauczyłaś, przydadzą się Lasairze, kiedy rozpoczniemy z nią naukę - dodałam, a potem zamilkłam na chwilę. - Przyznam szczerze, że cieszę się, iż to tobie przypadło jej odnalezienie, wątpię czy ktoś inny podołałby tej misji i przy okazji zyskał sympatię i zaufanie małej. Wiele wycierpiała w swoim krótkim życiu - westchnęłam.

Nerezza

Nerezza uśmiechnęła się, jej ego zostało dobrze "nakarmione". Spojrzała na bawiące się dzieci.
- Przynajmniej teraz jest bezpieczna. - odezwała się. - Znalezienie jej nie było takie łatwe, jak myślałam. Odbiłam ją od piesków króla. - dodała ponuro.

Lis

- Teraz jest bezpieczna, boję się jednak, że nie minie wiele lat, nim nienawiść i niezgoda wkroczą do Puszczy - szepnęłam cicho.

Nerezza

Zerknęła z ukosa na elfkę.
- Kiedyś to musi nastąpić.- westchnęła i postanowiła zmienić temat. Wskazała na bawiące się dzieci. - Widzę, że szybko się polubili.

Lis

Uśmiechnęłam się, zmieniając pozycję.
- Brakowało im towarzystwa innych dzieci, co prawda Silyen spędzał trochę czasu z młodymi elfiątkami, ale brakowało mu ludzkich kompanów zabaw - powiedziałam.

Nerezza

Pokiwała ze zrozumieniem głową.
- Uroczo razem wyglądają, pasują do siebie. - powiedziała i roześmiała się.

Lis

Skinęłam głową, chichocząc.

Nerezza

Przez chwilę siedziała w milczeniu, odpoczywając.
- Chyba przez kilka następnych dni zostanę tutaj, muszę wrócić do sił. Podróż mocno mnie wykończyła, fizycznie i psychicznie. Nigdy nie opiekowałam się dzieckiem. - powiedziała.

Lis

- Cieszę się, że zostaniesz, mało jest osób, przy których mogę być sobą - westchnęłam.

Nerezza

Ze zdziwieniem uniosła brew.
- Ale i tak nie będę tutaj długo, po prostu tu nie pasuję. - powiedziała, patrząc przed siebie nieobecnym wzrokiem.

Lis

Westchnęłam, przeciągając się.

Nerezza

Przez chwilę siedziała bez słowa, po czym wstała.
- Idę odpocząć. - powiedziała i skierowała się w stronę komnat.

Lis

- Dobrej nocy, Nerezzo - powiedziałam, uśmiechając się do niej.

Nerezza

- Dzięki, nawzajem. - powiedziała. Gdy dotarła do pokoju, padła na łóżko i prawie natychmiast zasnęła.

Lis

Jakiś czas spędziliśmy w ogrodach, a potem wróciliśmy do naszych komnat.