Opowiadanie nr 15 od Somethy

Sometha

Przed oczyma Somethy przemykały wspomnienia z całego dotychczasowego życia. Śniła? Była zupełnie zdezorientowana. Ogarnęła ją ciemność. Próbowała się poruszyć, ale nie mogła. Jak przez mgłę docierał do niej spokojny, męski głos:
-Spokojnie, to za jakiś czas minie
Zmiennokształtna o dziwo posłuchała. Niemoc stopniowo ustępowała. Kobieta otworzyła oczy. Pierwszym co zobaczyła, było zachmurzone niebo.
-Witamy w świecie żywych. - usłyszała.
Sometha odwróciła głowę w stronę znajomego głosu. Yamis siedział oparty o drzewo.
-Co się stało? - wychrypiała usiłując wstać.
-Nic nie pamiętasz? Ech, musiałaś uderzyć się w głowę mocniej niż myślałem. - westchnął mężczyzna -Nie ruszaj się. Zszywałem cię prawie godzinę i nie mam zamiaru robić tego po raz drugi. - dodał nieco ostrzej.
Och, jak mogła nie zauważyć bandaży owijających jej pierś? Zmiennokształtna prychnęła.
-Niczego nie czuję. Przyznaj się, czym mnie tym razem nafaszerowałeś?
-Nie ważne. Ważniejsze, że pomogło, w końcu dziecko nie może wychowywać się bez matki.
"Izera i Etaniel! Widząc spłoszony wzrok kobiety, mężczyzna pospieszył z odpowiedzią.
-Nic im nie jest, z resztą, zaraz przyprowadzę Etaniela i sama się przekonasz.
Czyżby słyszała w jego głosie żal? Zanim Yamis się oddalił, zdążyła zadać jedno pytanie:
-Gdzie w ogóle jesteśmy?
-Na bagnach.

//meh, w końcu cokolwiek napisałam Razz

//

Lis

[Pozwolę sobie przejąć na chwilę Etaniela xD]
Etaniel, uspokajał płaczącą Irezę, która zdawała się domagać matki.
- Już dobrze, sza, mamusia zaraz się obudzi - mamrotał do małej, która powoli zaczynała się uspokajać.
W końcu dziewczynka zasnęła, a on uśmiechnął się czule, przytulając ja mocniej do siebie. W chwili, w której pojawił się Yamis, uniósł pytająco wzrok.
- Obudziła się i chce cię widzieć - mruknął mężczyzna, a elf pośpieszył, by zobaczyć ukochaną.

Sometha

Sometha usiłowała sobie cokolwiek przypomnieć. Pamiętała, że jechali obrzeżem bagien. A potem... po prostu dziura we wspomnieniach! Ważne było jednak, że nie było z nimi Yamisa. Kobieta przygryzła wargę. Będą jej musieli wszystko wytłumaczyć. Zmiennokształtna uśmiechnęła się lekko widząc zaniepokojonego Etaniela. Dopóki nie czuła bólu, wszystko było w porządku.

Lis

- Jak się czujesz, Som? - spytał elf, patrząc na nią uważnie.

Sometha

-Jak na razie dobrze, zobaczmy co będzie, kiedy zioła przestaną działać. - odpowiedziała.
Kobieta poruszyła się. Pewnie wstałaby, gdyby nie to, że szwy mogły puścić przy gwałtowniejszych ruchach.

Lis

Odetchnął z ulgą w momencie, w którym mała zaczęła płakać. Sometha niemal natychmiast wyciągnęła po nią ręce, a Etaniel przekazał jej córkę.
- Niemal cały wołała o ciebie, trudno było ją uspokoić - powiedział, obserwując tę dwójkę z uśmiechem.

Sometha

Sometha przytuliła do siebie córeczkę. Mała ucichła.
-Mógłbyś mi powiedzieć co się stało? Bo tak jakby nic nie pamiętam... - powiedziała cicho zmiennokształtna.

Lis

- Nocni nas zaatakowali, jeden z nich ogłuszył cię z zaskoczenia, na szczęście Gauczo zabrał cię i Izerę, a ja z nimi walczyłem. Yamis nagle się pojawił i mi pomógł - odparł.

Sometha

Sometha spojrzała na elfa z lekkim niepokojem.
-Ale nic ci się nie stało? - wolała się upewnić.

Lis

- Nie - odparł, uśmiechając się do niej uspokajająco.
Milczeli przez chwilę.
- Yamis chyba za mną nie przepada - westchnął.

Sometha

Kobieta odetchnęła z ulgą. Nie wybaczyłaby sobie, gdyby coś mu się stało z jej winy. Słysząc stwierdzenie Etaniela, nie mogła powstrzymać się od uśmiechu.
-Z początku może i jest trochę oschły, ale to minie. - odpowiedziała.

Lis

Etaniel szczerze w to wątpił. Yamis zdawał się go szczególnie nie znosić. Wzruszył ramionami, uśmiechając się do ukochanej.

Sometha

Zmiennokształtna potrafiła zrozumieć co czuł Yamis. O tyle dobrze, że nie okazywał tego zbyt jawnie.

Lis

Siedzieli przez chwilę w ciszy, ciesząc się swoim towarzystwem. Po kilku minutach przyszedł Yamis.

Sometha

-Wypadałoby przenieść ją bliżej ogniska. - stwierdził sucho.

Lis

Etaniel skinął głową, podnosząc delikatnie Somethę i przenosząc ją bliżej ogniska. Na szczęście rany się nie otworzyły.

Sometha

Kobieta skrzywiła się nieco. Powoli zaczynała odczuwać ból.

Lis

Etaniel, widząc skrzywienie zmiennokształtnej szepnął zaklęcie łagodzące ból. Po chwili kobieta się rozluźniła.

Sometha

Zmiennokształtna odetchnęła. Czasem magia jest prawdziwym błogosławieństwem.

Lis

Yamis spojrzał znacząco na Somethę i dziecko, a potem na elfa.

Sometha

-Jak chcesz coś powiedzieć, to to powiedz, a nie. - prychnęła Sometha.
Domyślała się o co chodzi.

Lis

Etaniel przyglądał się uważnie rozwojowi sytuacji.

Sometha

-To moje dziecko, tak? - odezwał się w końcu mężczyzna.
"Jak już mówić to prosto z mostu" pomyślała Sometha, powstrzymując się przed wywróceniem oczyma.
-Tak. - odpowiedziała.

Lis

Przybrał na twarz maskę spokoju i starał się nie okazywać emocji, obserwując Somethę i Yamisa.

Sometha

Przynajmniej Etaniel poznał powód niechęci Yamisa.
-Miałaś zamiar mi powiedzieć? - westchnął mężczyzna.
Sometha przez chwilę milczała, ale kiwnęła głową.

Lis

Nie chciał się wtrącać. Nie wiedział dokładnie, jakie relacje łączyły wcześniej Somethę i Yamisa, ale nie obchodziło go to. Kochał zmiennokształtną, a Izerę traktował, jak własną córkę.

Sometha

Dziecko obudziło się.
-Mogę? - zapytał Yamis.
Sometha nie widziała przeciwwskazań, żeby podać mężczyźnie dziecko. Ten wziął je na ręce zadziwiająco delikatnie.

Lis

Uśmiechnął się. Nie przeszkadzało mu to, że Yamis trzyma Izerę. Wiedział, że mężczyzna jest jej ojcem i... zaakceptował to.

Sometha

O relacjach jakie w przeszłości łączyły Somethę i Yamisa można powiedzieć, że były skomplikowane. Widywali się rzadko, jedno nie chciało przysparzać większych kłopotów. Zmiennokształtna nie wiedziała nawet z jakiego powodu Yamis stał się Poszukiwanym.

Lis

Etaniel zastanawiał się, co Yamis zamierzał zrobić.