Opowiadanie nr 20 od Somethy

Sometha

Przytrzymała ją.
-Nie pomożesz mu, jeśli teraz się poobijasz - powiedziała.

Nerezza

Westchnęła.
- Wiem. - mruknęła. - Ale boję się, że może być za późno.

Sometha

-Nie jesteś z tym sama - powiedziała cicho.

Nerezza

Ponownie usiadła.
- Jakoś dam radę. - powiedziała.

Sometha

Ponownie ją przytrzymała.
-Suku nie dała rady podjąć tropu, więc marne szanse, że tobie się uda.

Nerezza

Słabo się uśmiechnęła.
- Jesteś pewna? - spytała. - Już raz go przecież znalazłam.

Sometha

-Ale nie po tak długim czasie - powiedziała.

Nerezza

Wzruszyła ramionami.
- Będzie ciężko, ale go znajdę. - powiedziała, ponownie wstając.

Sometha

Wstała i przytrzymała ją.
-Jeśli coś ci się stanie, to później może być za późno - powiedziała cicho.

Nerezza

- Poradzę sobie. Po prostu... zaprowadź mnie na zewnątrz. - mruknęła.

Sometha

-Nie odpuścisz? - słabo się uśmiechnęła.

Nerezza

Pokręciła głową i odwzajemniła uśmiech.
- I tak straciłam za dużo czasu. - powiedziała. - Znając elfy, na pewno przekroczyli granicę Puszczy.

Sometha

-Wtedy będziesz miała jeszcze trudniej. A jeśli Bran zdążył już dołączyć do swojego oddziału, to... - nie dokończyła i pokręciła głową.

Nerezza

- Dlatego muszę się spieszyć. - powiedziała. Ruszyła w stronę wyjścia, opierając się na Nemeyeth.

Sometha

Westchnęła cicho i zaprowadziła ją na zewnątrz.

Nerezza

Zmieniła się w wilkołaka. Zaczęła szukać tropu.

Sometha

Przypatrywała jej się z uwagą.

Nerezza

Po chwili złapała trop. Zawyła i szybko pobiegła.

Sometha

Yamis ledwo utrzymywał przytomność. Spojrzał na Brandona, który najwyraźniej doskonale się czuł w roli dowódcy. Starał się nie ruszać, żeby połamane żebra nie zaczęły boleć. Stracił rachubę czasu, ale wiedział, że od dawna nie są w Puszczy.

Nerezza

Dogoniła ich dopiero po kilkunastu dniach. Schowała się w krzakach.

Sometha

Jęknął cicho, kiedy Bran go kopnął. Zakrztusił się własną krwią. Zamknął oczy. Było mu wszystko jedno. Nie zareagował, kiedy brat podciął mu żyły w obu rękach. Nie poczuł już nic, kiedy został wyrzucony za obóz.

Nerezza

Kiedy upewniła się, że została sama, podeszła do Yamisa i delikatnie chwyciła go zębami za koszulę. Odeszła spory kawałek od obozu i zmieniła się w człowieka. Zaczęła opatrywać rany na jego nadgarstkach, modląc się w duchu, żeby nie było za późno.

Sometha

Klatka piersiowa mężczyzny unosiła się i opadała prawie niezauważalnie. Był trupio blady.

Nerezza

- Nie rób mi tego, proszę. - powiedziała cicho. Zajęła się jego żebrami.

Sometha

Obudził się dopiero po trzech miesiącach. Rozejrzał się dookoła nieprzytomnym wzrokiem.

Nerezza

Znajdował się w obcym pomieszczeniu. Nerezza siedziała na brzegu łóżka i trzymała go za rękę.

Sometha

Przez chwilę patrzył na nią niczego nie rozumiejącym wzrokiem.
-Rez? - odezwał się w końcu.
Głos miał strasznie zachrypnięty.

Nerezza

Spojrzała na niego i uśmiechnęła się.
- Myślałam, że już nigdy się nie wybudzisz. - powiedziała, lekko go przytulając.

Sometha

Lekko zmarszczył brwi.
-Co się stało? I gdzie ja do cholery jestem? - zapytał -Wszystko mi się miesza...

Nerezza

Pogłaskała go po głowie i opowiedziała mu to, co się stało.
- I gdy siedziałam i robiłam wszystko, żebyś nie umarł, to nagle pojawił się Aiden i nam pomógł. - skończyła.