Opowiadanie nr 10 od Somethy

Sometha

Odpowiadali na pytania na zmianę. Sometha była bardziej milcząca niż zwykle.

Lis

Doszliśmy do ogrodów, a młody pobiegł je zwiedzać z ostrzeżeniem, że ma się zbyt daleko nie oddalać.
- Som, co się stało? - spytałam, patrząc na nią z troską.

Sometha

-Skąd mam wiedzieć, że Nocni nie napadli na tamten obóz z mojego powodu? Może w jakiś sposób natrafili na mój trop, a obóz po prostu stał na ich drodze?

Lis

Pokręciłam głową.
- Som, to niemożliwe. Obóz znajdował się po przeciwnej stronie miasta, w głębi Puszczy. Jeżeli mamy doszukiwać się w tym jakichkolwiek powodów, to prędzej jest fakt, że wśród ludzi znajdowała dwójka uciekinierów, należących do byłej exendeńskiej szlachty, będących blisko prawowitej rodziny królewskiej - powiedziałam twardo, patrząc jej prosto w oczy.

Sometha

-To nie zmienia faktu, że niedługo opuszczę zamek. Nie zrozum mnie źle, ja po prostu tu nie pasuję.

Lis

Spojrzałam na nią uważnie. Podróż z małym dzieckiem będzie bardzo niebezpieczna. Wiedziałam, jednak, że Etaniel zamierzał jej w takim przypadku towarzyszyć, on by jej nie zostawił.
- Co zamierzasz potem zrobić? - spytałam.

Sometha

-Zaszyć się w jakimś bezpiecznym miejscu i spróbować nie wpadać w kłopoty. - odparła.
"Chociaż ja nigdy nie szukam kłopotów, to kłopoty zawsze szukają mnie" pomyślała.

Lis

- Jeżeli chcesz możemy ci znaleźć jakąś bezpieczną kryjówkę w Puszczy - zaproponowałam.

Sometha

-Poradzę sobie. - odpowiedziała.

Lis

- Poradzimy - poprawił Etaniel
Wiedziałam, że mój przyjaciel podjął już decyzję i nic nie mogło go od niej odwieść.

Sometha

Sometha spojrzała na Etaniela.
-Jesteś pewien?

Lis

- Tak - odpowiedział Etaniel, patrząc jej głęboko w oczy.

Sometha

-Zdajesz sobie sprawę, że to nie będzie łatwe życie?

Lis

Skinął głową.
- Jestem na to gotowy.

Sometha

-W takim razie, dobrze.

Lis

Uśmiechnęłam się, patrząc na nich. Byli dla siebie przeznaczeni. Siedzieliśmy przez chwilę w ciszy, gdy nagle podbiegł do nas podekscytowany Silyen.

Sometha

Wydawało się, że para nie widziała poza sobą świata. I tak w dużym stopniu było.

Lis

- Nie uwierzycie, co znalazłem! - zawołał z entuzjazmem czterolatek, zwracając na siebie naszą uwagę.

Sometha

-A pokażesz nam co to? - zagadnął Etaniel.

Lis

Silyen skinął główką, odbiegając. Chwilę później wrócił niosąc małe, brudne kociątko!

Sometha

Sometha spojrzała na Rossen. Była ciekawa, czy pozwoli chłopcu zatrzymać zwierzaka.

Lis

Uśmiechnęłam się delikatnie, patrząc na malucha.
- Gdzie go znalazłeś, Silyen? - spytałam łagodnie.
- Był sam w zaroślach, zaplątał się w ciernie, mogę go zatrzymać? - powiedział na jednym wdechu czterolatek.
- Ale wiesz, że zwierzak to duża odpowiedzialność? - dopytywałam się małego.
Skinął energicznie główką i zrobił słodką minkę. Ech, muszę popracować nad stanowczością.
- Dobrze - westchnęłam.

Sometha

Sometha uśmiechnęła się lekko. Wiedziała, że tak będzie.

Lis

Chłopiec odbiegł, a ja prychnęłam do Som:
- Nie szczerz się tak, nie szczerz, bo zobaczymy, co się stanie, jak za parę lat ty staniesz w takiej sytuacji - z trudem powstrzymywałam śmiech.

Sometha

Kobieta wzruszyła ramionami.
-Pewnie zrobię to samo. - roześmiała się.

Lis

Rozłożyłam się na trawie, przysłuchując rozmowie Som i Etaniela.

Sometha

Sometha mocniej otuliła córeczkę kocykiem, w który ją zawinęła. Rozmawiała z Etanielem o ich przyszłości. Wiedziała, że Rossen się im przysłuchuje. Ustalili, że wyruszą jutro.

Lis

Po blisko godzinie udałam się na dalszy spacer z Silyenem, zostawiając Etaniela i Somethę samych.

Sometha

Elf i zmiennokształtna poszli do zamku. Kobieta nie chciała, żeby Izera się przeziębiła. Po wejściu do komnaty ułożyła małą w kołysce.

Lis

- Więc już rozumiesz? - spytałam Silyena, który pokiwał energicznie główką. Uśmiechnęłam się, mówiąc: - Idziemy na rynek?
- Jasne! - padła odpowiedź.