Opowiadanie nr 10 od Somethy

Sometha

Sometha leżała na łóżku. "Miła odmiana" pomyślała. Wtem usłyszała dochodzące z korytarza szybkie kroki.

Lis

Przemierzałam korytarze zamku, starając się uspokoić. Kolejny namolny elfi lord zostanie przemieniony w żabę! Daliby mi spokój, ale nie! Wasza wysokość, jesteś jeszcze bardzo młoda... Wasza wysokość to... wasza wysokość tamto! Mam już tego po dziurki w nosie!

Sometha

Zmiennokształtna przewróciła się na drugi bok. "Pewnie Rossen próbuje odreagować po spotkaniu z lordem" przeszło jej przez myśl.

Lis

Wślizgnęłam się do sali treningowej i chwyciłam jeden z mieczy. Nieźle leżał w dłoni. Rozpoczęłam trening.

Sometha

Kroki ucichły. Sometha postanowiła się zdrzemnąć. Dobrze jej to zrobi. Zamknęła oczy i zasnęła.

Lis

Nie mam zielonego pojęcia, jak długo trenowałam. Raz po raz przywoływałam magią kolejnych przeciwników, potem ich niszczyłam. Nie zwracałam najmniejszej uwagi ani na czas, ani na to, że po kilku godzinach byłam cała w drobnych ranach, a mój strój wyglądał koszmarnie. Z jeszcze większym zapałem zwiększałam intensywność ataków, nie zważając na nic innego niż śpiew kling. Wirowałam w tańcu mieczy, pozbywając się kolejnych przeciwników, którzy atakowali zacieklej niż zwykle. Wyłączyłam swoje pozostałe zmysły. Nie istniało dla mnie nic poza "wrogiem", mym mieczem i walką. Nie zorientowałam się nawet, gdy w sali treningowej zgromadził się wielki tłum gapiów.

Sometha

Spała krótko. Postanowiła zwiedzić resztę zamku na własną rękę. Przypadkiem trafiła na salę treningową. Weszła do środka. Zaciekawiło ją tłumek gapiów. W samym jego środku Rossen pokonywała kolejnych przeciwników. Zmiennokształtna przyglądała się temu z podziwem.

Lis

Dziesięciu przeciwników jednocześnie. Zazwyczaj utrzymywałam poziom pięciu-sześciu, jednak tym razem pojawiło się ich znacznie więcej niż się spodziewałam. Powoli zaczęły do mnie docierać skutki nieprzespanej nocy, powinnam wreszcie to skończyć. Lekko pokonałam pierwszą piątkę, jednak z następnymi miałam już większy kłopot. Jeden z nich próbował ciąć mnie w ramię, czego udało mi się uniknąć ucinając mu głowę z obrotu. Znacznie straciłam na szybkości, gdy w równoczesnym ataku pozostałej czwórki, któryś ciął mnie w łydkę. Szkarłatna posoka zabarwiła czerwienia moje spodnie, a z mojego gardła wydobył się cichy syk. Zmarszczyłam brwi, przechodząc do półobrotu. Udało mi się sparować pierwszy cios, zabijając kolejnego przeciwnika i cudem uniknęłam straty głowy. Po pewnym czasie pozostał najgroźniejszy przeciwnik, imitacja Nocnego Wojownika. Musiałam przyznać, że postać stworzona z mojej magii była naprawdę przednim wojem, co znacznie utrudniało sprawę. Zmęczenie i rany zrobiły swoje, minęło piętnaście minut nim zdołałam pozbyć się natręta. Westchnęłam ciężko, zdejmując zaklęcia i opierając dłonie na biodrach. Oddychałam głęboko, starając się przywrócić sercu normalny rytm. Dopiero po chwili zaczęły do mnie docierać odgłosy, obserwujących mnie istot. Otworzyłam oczy.

Sometha

Zewsząd dobiegały pokryli pełne uznania. Kilka osób wprost pochwaliło wyczyny Ross. Sometha stała gdzieś z tyłu, prawie niewidoczna wśród tłumku.

Lis

Ukrywając skrzywienie zauważyłam, że na sali było obecnych kilkoro elfich lordów. Ugh, czyżby znowu szykował się wykład typu "królowej to nie przystoi"? Uśmiechnęłam się zmęczona, kłaniając przed tłumem, a potem schowałam miecz i ruszyłam w stronę wyjścia po drodze, wpadając na Somethę. Raz po raz wymieniałam z kimś kilka słów, jednak odetchnęłam z ulgą, gdy wyszłyśmy z pomieszczenia i oddaliłyśmy się od gapiów. Będę musiała opatrzyć sobie rany, jednak najpierw długa, relaksująca kąpiel.

Sometha

-To było naprawdę dobre. - powiedziała Sometha, kiedy wyszły z sali.

Lis

- Szczerze powiem nawet nie pamiętam większości walki, całkowicie się wyłączyłam, jednak sądząc po minach moich kochanych lordusiów czeka mnie kolejna litania na temat tego, co królowej przystoi, a co nie - westchnęłam.

Sometha

Sometha roześmiała się.
-Czyli, czego byś nie zrobiła, będzie źle?

Lis

Skinęłam głową, krzywiąc się.
- To jest naprawdę szalenie frustrujące, tyle że oni chyba nie wiedzą z kim zadzierają - stwierdziłam.

Sometha

-Wyobrażam sobie. - mruknęła.

Lis

Szłyśmy przez chwilę w ciszy, a potem stanęłam jak wryta, Rozszerzyłam szeroko oczy, a na moją twarz wpłynął psychopatyczny uśmiech.

Sometha

Sometha lekko zaskoczona spojrzała na Ross.

Lis

- Tak bardzo przejmują się tym, co pomyślą o mnie inni? - spytałam, mając na myśli lordów. - Walka na miecze nie przystoi kobiecie, tak? My jesteśmy tylko od dzieci i domu? Ciekawe, jak zareagują, gdy pokażę pazury? Bądźmy szczere, mają przechlapane - powiedziałam słodziutkim głosem.

Sometha

-Co chcesz zrobić? - zapytała zmiennokształtna przyglądając się badawczo elfce.

Lis

- Wiesz, że nie lubię, gdy mnie ktoś ogranicza, nie? A oni, co tu dużo mówić, mają zamiar zmienić mnie w podatną na manipulacje elfkę, która będzie zgrywała "idealną" królową, nie mającą swojego zdania i ufającą im całkowicie. Cóż, przykro mi, ale obawiam się, że będę musiała dać im w nagrodę nauczkę - uśmiechnęłam się z przekąsem - i pokazać im, kto tu rządzi. A zacznę już teraz. Zobaczymy się później - zawołałam, biegnąc w stronę mojej komnaty.
Miałam wiele do zrobienia. Najpierw jednak kąpiel i opatrzenie ran. Po czterech godzinach wezwałam do siebie Etaniela i poleciłam mu, by zebrał wszystkich, którzy przebywali na terenie zamku w Sali Tronowej za dwie godziny. Miałam jeszcze trochę na przygotowanie, a potem... zamaskowałam perfidny uśmieszek. Oj, będzie się działo!

Sometha

//oj, chyba wiem co Ross szykuje xd//

Cóż, najwyraźniej Ross wymyśliła jakiś na prawdę perfidny plan, skoro ulotniła się tak szybko. Sometha westchnęła. Kontynuowała zwiedzanie zamku, bo nic innego jej nie pozostało. W pewnym momencie o mało co nie dostała zawału, kiedy usłyszała bardzo blisko głos Etaniela:

Lis

[Jak myślisz, co Rossuśka szykuje? Ach, Etanielem może sobie rozporządzać, jak Ci się żywnie podoba( oczywiście poza zabijaniem), bo to postać książkowa Very Happy

]
- Sometha! Dobrze, że cię widzę! Wiesz może, co się stało Ross? - spytał elfi wojownik.

Sometha

//pewnie chce sprać jednego, czy dwóch lordów... ale pewnie się mylę Razz

//

-Właśnie chciałam spytać o to samo. - mruknęła Som.
-Kazała mi zawiadomić wszystkich, którzy przebywają w zamku, żeby stawili się za dwie godziny w Sali Tronowej. - wyjaśnił.
-Ciekawe co szykuje... - zastanowiła się zmiennokształtna.

Lis

[Niet, chociaż może... Twisted Evil

Rossuś to diabełek]
- Nie wiem, ale sądząc po jej minie będzie to coś niesamowitego - zaśmiał się.

Sometha

Dwie godziny zeszły Somethcie na rozmowie z Etanielem. Po upływie tego czasu poszli do Sali Tronowej, ciekawi co też wymyśliła Rossen.

Lis

Wszyscy zebrali się w Sali Tronowej. Punktualnie o godzinie czternastej powinnam wejść do środka i rozpocząć moje przedstawienie, jednak stwierdziłam, że powinni jeszcze poczekać. Cóż, piętnaście minut spóźnienia to za mało, by się naprawdę mocno zniecierpliwić i za dużo, by nie zacząć się zastanawiać, o co mi chodzi jednocześnie.

Sometha

Sometha powoli zaczynała się niecierpliwić. Przeczuwała, że Ross robi to specjalnie, ale nie lubiła długo czekać. Zwłaszcza, że w tym przypadku zżerała ją ciekawość.

Lis

Ostatni raz spojrzałam na siebie w lustrze i uśmiechnęłam się perfidnie. Przecież ci sztywniacy zejdą na zawał! Ubrana byłam w ciemnozieloną tunikę z krótkimi rękawami, odsłaniającą bandaże, ciemne bryczesy i odrobinę znoszone długie buty, które wielokrotnie nosiłam podczas misji. Włosy związałam w niedbały kucyk. Z ironicznym uśmiechem przerzuciłam swój miecz przez plecy, a do pasa przymocowałam dwa sztylety. Trzeci ukryłam w bucie. Nie, nie zamierzałam nikogo zabijać, jednak... Naciągnęłam na dłonie skórzane rękawice i wyprostowałam się dumnie. Cóż, przedstawienie czas zacząć. Skierowałam się władczym krokiem do Sali Tronowej.

Sometha

W końcu drzwi się otworzyły i stanęła w nich Rossen. Som uniosła brwi. Przy okazji dała kuksańca w bok Etanielowi, który zaczął trząść się od śmiechu, który próbował ukryć.

Lis

Odszukałam wzrokiem Etaniela i Somethę, do których mrugnęłam. Błyskawicznie przyjęłam maskę obojętności, próbując opanować śmiech, cisnący mi się na usta, gdy zobaczyłam zdruzgotane miny lordów. Och, taka mała rzecz, a jak cieszy!