Opowiadanie nr 7 od Somethy

Sometha

-Przyzwyczaiłam się. Ale kiedyś taki nie był. - odpowiedziała.

Lis

- A jaki? - spytałam.

Sometha

-Wyróżniał się. Nie musiał robić nic szczególnego, żeby zostać zauważonym. Na każde pytanie miał gotową odpowiedź. A teraz? Teraz coraz trudniej jest do niego dotrzeć. - westchnęła.

Lis

Westchnęłam. Za bardzo przejmuję się ludźmi. Muszę mu pomóc...
- Co się z nim stało?

Sometha

-Nie wiem. - urwała widząc wzrok elfki -Nie patrz tak na mnie, na prawdę nie wiem. - parsknęła.

Lis

- Som, chcę mu pomóc, a nie zrobię tego, nie wiedząc, co go zmieniło - westchnęłam.

Sometha

-Kiedy ja naprawdę nic nie wiem. - westchnęła.

Lis

- Spróbowałabyś się go o to podpytać? - poprosiłam.

Sometha

-Spróbować nie zaszkodzi. - powiedziała Sometha.
"Chociaż wątpię, żeby wyniknęło z tego coś dobrego" dodała w myślach.

Lis

Uśmiechnęłam się do niej, mając nadzieję, że zmiennokształtnej uda się dowiedzieć czegoś, co mogłoby mi pomóc.

Sometha

Kobieta obeszła cały obóz w poszukiwaniu Yamisa. "Pewnie poszedł się przejść" pomyślała.

Lis

Westchnęłam, rozmyślając o spotkaniu z Malii. Czy powinnam wtedy pozwolić odejść tej młodej elfce?

Sometha

Czas wlókł się niemiłosiernie. Po dwóch godzinach czekania zmiennokształtną coś tknęło. Ruszyła w stronę namiotu. Pierwsze na co zwróciła uwagę to łóżko Yamisa.
-Szlag. - syknęła.
Nie było miecza. Odszedł jak zwykle, bez pożegnania.

Lis

Westchnęłam cicho, zauważając Som.
- I jak? - zapytałam.

Sometha

-Odszedł. - oznajmiła cicho.

Lis

- Nawet się nie pożegnał - odszepnęła Ross.

Sometha

-Przywykłam, z resztą, tak było zawsze i to się nie zmieni. - powiedziała.

Lis

- Nie mniej jednak mógł chociaż o tym wspomnieć - westchnęłam. - Nie jest jeszcze w pełni sił, a ja nie chcę, żeby coś mu się stało - dodałam.

Sometha

-Poradzi sobie, umie o siebie zadbać. - odpowiedziała.

Lis

Skinęłam głową, martwiąc się o Yamisa. Westchnęłam cicho, mówiąc:
- Z rana wyruszamy do miasta, chodź, musimy coś zjeść - dodałam.
Zastanawiałam się, co będzie po tym, jak dotrzemy do miasta, a ja pomogę Som na tyle na ile będę umiała. Czy zostanę w moim oddziale? Pokręciłam głową, ruszając w stronę obozwowiska.

Sometha

Sometha ruszyła za elfką.

Lis

Większość kolacji upłynęła mi w ciszy. Co prawda chłopaki i Som rozmawiali, gdy w końcu udało im się przełamać lody, jednak ja nie byłam tym zainteresowana. Moje myśli błądziły ku ojcu, który został wygnany, bo odważył się prawdziwie zakochać, matce i rodzeństwie, którzy zginęli przed ośmioma laty i o tej dziwnej, młodej pół-elfce, którą spotkałam, a której pozwoliłam odejść. Czułam z nią dziwną więź... czy powinnam była dać jej odejść? Westchnęłam cicho, wstając. Ruszyłam na skraj polany, tam, gdzie pasły się konie. Strudzona rozpoczęłam telepatyczną rozmowę z mym wierzchowcem. Przerwałam dopiero wtedy, gdy usłyszałam głos:

Sometha

Somethcie zawsze było łatwo nawiązywać kontakt z innymi osobami. Nic więc dziwnego, że podczas kolacji rozmawiała z elfami. Zauważyła również, że Ross była dziwnie cicha. Po skończonym posiłku poszła w miejsce, gdzie najprawdopodobniej była elfka. Nie pomyliła się.
-Co ty taka cicha? To do ciebie nie podobne. - stwierdziła.

Lis

Podskoczyłam zdumiona, odwracając się do Som. Westchnęłam cicho, odpowiadając:
- Nic się nie stało.
Zdaje się, że jej nie przekonałam.

Sometha

-Nie wydaje mi się. - powiedziała krzyżując ręce na piersi.

Lis

Westchnęłam cicho.
- Zastanawiam się po prostu, co ze mną będzie po powrocie do miasta - mruknęłam.

Sometha

Kobieta milczała. Sama też musiała pomyśleć co zrobi później. Na pewno nie zostanie w mieście dłużej niż to potrzebne.

Lis

- Dokąd się potem wybierasz? - spytałam.

Sometha

-Jeszcze nie wiem. Pewnie gdzieś dla siebie jakiegoś zajęcia, w końcu z czegoś żyć muszę. - odpowiedziała.

Lis

Skinęłam głową.
- Szkoda mi będzie zostawiać chłopaków - westchnęłam.
Wiedziałam, że była zdziwiona. Przecież dowódca nie powinien zostawiać swego oddziału...