Opowiadanie nr 7 od Somethy

Sometha

-Mhm, nie mam zamiaru paradować z ostrzem, które złamie się przy ewentualnej walce. - mruknęła.

Lis

- Zapominasz, moja droga, zdaje się o tym, że elfie miecze nie przypominają tych, które tworzą ludzie. Owszem, większość mieczy, które tworzą teraz jest już znacznie słabsza niż te wykute ongi przez najlepszych naszych rzemieślników, jednak dalej są wytrzymalsze od większości ludzkiego oręża i będą ci służyć wiernie przez wiele lat - oznajmiłam.

Sometha

-Uhm, fakt. - odpowiedziała.

Lis

Parsknęłam cicho. Większość drogi przebyliśmy w ciszy. Kilka godzin później przed nami zaczął majaczyć zarys elfiego miasta.

Sometha

"Zdecydowanie zbyt długo przebywałam wśród ludzi" pomyślała zmiennokształtna patrząc na majaczący się w oddali zarys miasta.

Lis

Elfie miasta w żadnym wypadku nie przypominały tych ludzkich. Otoczone wiecznie kwitnącym żywopłotem "mury" wyglądały, jak żywcem wzięte z baśni. Nie było osoby, która nie spoglądałaby na nie z podziwem. Oczarowywały swą urodą, wdziękiem i stylem, a niemal wszystkie tętniły życiem. Wjechaliśmy do środka radośnie witani przez roześmiany tłum elfów, ludzi, krasnoludów i innych ras. To miejsce zdawało się nie znać smutków i zmartwień...

Sometha

Somethcie dość szybko udzielił się nastrój panujący w mieście. "Może się tu przeniosę, kiedy będzie po wszystkim..."

Lis

Odesłałam chłopaków do kwater i skinęłam na Somethę, by podążały za mną. Długo kluczyłyśmy pomiędzy uliczkami, aż w końcu dotarłyśmy starego sklepu z bronią. Weszłyśmy, a ja poleciłam Som, by się rozejrzała.

Sometha

Przez całą drogę zmiennokształtna chłonęła widoki. Wyglądało na to, że to miejsce jest zupełnie odcięte od wszelkich niepomyślnych wydarzeń. Na pewno tak nie było, ale wrażenie było zgoła inne. Wraz z Rossen weszły do starego sklepu z bronią. Sometha zaczęła się rozglądać. Było tu dosłownie wszystko! "Coś nie rzucającego się w oczy, podobnego wyważeniem do poprzedniej broni." W końcu coś przykuło jej uwagę. Sama nie wiedziała dlaczego. Rękojeść była pozbawiona wszelkich zdobień, cała broń sprawiała wrażenie zbyt lekkiej. Kobieta zważyła miecz w rękach. Wrażenie okazało się złudne.
-Chyba znalazłam. - powiedziała.

Lis

- Mogę? - spytałam, biorąc od Som broń. Znałam ten miecz, należał ongi do mej rodziny. Przejechałam palcem po klindze, która rozbłysła na błękitno. Podrzuciłam miecz do góry, a ten zalśnił, a na jego klindze pojawił się wyryty w niej napis. - Ach, Evredon - westchnęłam, czule dotykając rękojeści miecza, która się przemieniła - miecz wykuty ongi przez Itelana Glaciesa za czasów, gdy Destra była jeszcze młoda, a serca ludzi i innych istot nie zmącone były jarzmem nienawiści i pogard, jako prezent dla jego syna. Od pokoleń ów miecz przekazywany był z ojca na pierworodnego syna, a tak długo, jak istniał nie mógł upaść ród Glaciesów. Niestety! Ostatni, który dzierżył ten miecz, Yeren, mój brat, poległ, a wraz z jego śmiercią miecz stracił swego właściciela. Este nirolend ari, Evredon*! - krzyknęłam, po czym spojrzałam z powagą na Somethę. - Przekazuję ci, Sometho, ten miecz, do którego wykucia użyto gwiezdnej stali, niech służy ci wiernie, a dopóki go nosisz niech moje błogosławieństwo będzie nad tobą! Egre arezed, Sometha, vred, aka zerd nivel, vred life Glacies!* Rede ari vred Ariend* - powiedziałam, oddając jej miecz.
_____________________
*Nadeszła twa godzina, Evredonie.
* Noś go dumnie, Sometho, przyjaciółko, bo chronić cię będzie przed złem, przyjaciółko rodu Glacies.
* Mianuję cię przyjaciółką elfów.

Sometha

Sometha słuchała uważnie tego co mówiła Rossen.
-Nie zawiodę twojego zaufania. - odpowiedziała.

Lis

Uśmiechnęłam się do Som, wyjmując mój miecz z pochwy. Westchnęłam cicho i podeszłam do lady, odkładając go. Zniknął. To samo zrobiłam z mym łukiem. Nie mogłam ich zatrzymać, nie teraz. Widziałam, jednak, że zmiennokształtna jest zdziwiona moimi czynami.

Sometha

Była zdziwiona, owszem, ale nie zadawała pytań. W niektórych momentach zbytnia dociekliwość jest po prostu uciążliwa.

Lis

Rozejrzałam się uważnie po sali, po czym podeszłam do starej, zakurzonej półki. Uśmiechnęłam się czule, biorąc do dłoni jeden ze starych mieczy. Był jednak za lekki. Przebierałam pomiędzy bronią, odrzucając kolejne egzemplarze. Nie wiedziałam konkretnie czego szukałam, jednak nie ustawałam. Wkrótce już wiedziałam. Mojego miecza, tego który był mi przeznaczony, nie było w tym miejscu. Łuku tak samo. Wybrałam jednak te, które pasowały do mnie najbardziej.
- Muszę opuścić to miejsce - westchnęłam. - Chodź.

Sometha

Zmiennokształtna przyglądała się elfce, kiedy ta szukała broni dla siebie. Po jakimś czasie opuściły sklep.

Lis

- Kiedy wyruszasz? - spytałam.

Sometha

-Niedługo. Uzupełnię jeszcze prowiant i jadę. - odpowiedziała.

Lis

- Mogę ci przez pewien czas towarzyszyć? - zapytałam.

Sometha

-Nie widzę przeciwwskazań. - odpowiedziała uśmiechając się lekko.

Lis

Odpowiedziałam jej uśmiechem i umilkłam. Musiałam przemyśleć wiele rzeczy, a do załatwienia pozostało mi jeszcze kilka spraw.
- Muszę coś jeszcze załatwić... Możemy się spotkać za kilka godzin przy bramie? - spytałam.

Sometha

-Nie ma problemu. - wzruszyła ramionami.

Lis

Szybko uwinęłam się z tym, co miałam zrobić. Wszystko było przygotowane. Wiedziałam, że odchodząc będę skazana na wygnanie, ale musiałam to zrobić. Wkrótce znalazłam się przy bramie, czekając na Som.

Sometha

Sometha kupiła wszystko co potrzebne. Przy okazji odrzuciła zaloty pijanego przechodnia. W końcu dotarła do bramy.
-Długo czekałaś? - zapytała Ross.

Lis

- Kilkanaście minut - odpowiedziałam. - Jedziemy? - dodałam, opierając dłoń na grzebiecie Evila.

Sometha

-Jedziemy. - przytaknęła.
Wsiadła na Gaucza, który niecierpliwie przestępował z nogi na nogę.

Lis

Ruszyłyśmy spokojnym kłusem. Po chwili przeszłyśmy w galop.

Sometha

-Ścigamy się? - zagadnęła Sometha.

Lis

- Oczywiście! - zawołałam, poganiając Evila do cwału.

Sometha

Kobieta popędziła Gaucza do cwału. Ogier powoli doganiał Evila.

Lis

Gauczo mógł być bardzo szybki, ale nie dogoniłby elfickiego rumaka, biegnącego w pełni swych możliwości. Wstrzymywałam mego karosza, pilnując by ten biegł w przystępnym dla Gaucza tempem.